1. Gegevens
- Minimum leeftijd: 13+
- Spelduur: 40 minuten
- 2-4 spelers
- Spelauteur: Serge Laget & Bruno Faidutti
- Uitgeverij: Flatlined Games
- Illustraties: Miguel Coimbra & Alexandre De La Serna
- Taal: Engels, Frans, Duits, Nederlands
- Jaar van eerste uitgave: 2017
2. Really Flatlined
- Op het moment dat ik dit schrijf, ligt het spel Argo al in de bak voor tweedehandsverkoop. Dat is geen goed nieuws.
- Een Flatliner verwijst naar iemand die volgens een hartmeter een vlakke lijn vertoont en dus klinisch dood is. Ik heb het gevoel dat de titel van de uitgever toepasselijk is op het spel zelf.
- Nochtans heb ik veel moeite gedaan om dit spel in handen te krijgen. Een eerste glimp van dit spel ving ik op in Essen vorig jaar. Ik informeerde mij, maar er was enkel een demo. Het was niet te koop. Het oogde aantrekkelijk: een ruimteschip, moorddadige aliens en een wanhopige bemanning die naar de escape-pods rende voor hun leven. Meer moest dat niet zijn voor mij.
- In dit spel neem je de leiding over een team ruimtevaarders die vroegtijdig uit hun cryo slaap ontwaken, omdat hun ruimteschip ge-enterd wordt door schuimbekkende aliens met een klein jongetje. Meer hoeft de twaalfjarige in mij niet voorgeschoteld te krijgen om kwispelstaartend tegen het uitstalraam op en neer te springen.
- Blijdschap alom toen Lotana mij berichtte dat het spel er was. Er was het plezier van het uitpakken. Er was het plezier van het lezen van de regelboek. Er was het plezier van alles de eerste keer op tafel te zetten en de glunderende gezichten van mijn medespelers te zien.
Een uur later was het enthousiasme danig bekoeld.
Twee sessies later en met telkens andere spelers, en mijn enthousiasme was ook opgedroogd. - Ligt het aan het materiaal? Nee, de figuurtjes zijn mooi en fris. De tegels zijn fraai geïllustreerd.
- Ligt het aan de handleiding? Nee, want die is correct, overzichtelijk en compleet. Het beantwoordt aan al mijn verwachtingen die ik aan een regelboek stel.
- Ligt het aan de spelmotor? Niet echt. Ik mag niet zeggen dat er fouten in zitten. Wel deden veel elementen mij denken aan het spel Drakon, uitgebracht bij Fantasy Flight Games. Daar moest je ontsnappen aan een draak.
In Argo gebeurt het volgende je activeert de aliens, je plaatst een nieuwe tegel die je kiest uit drie openliggende tegels en dan mag jij je eigen ruimtevaarders bewegen of iets laten doen. Zoals een alien van plaats wisselen met een andere ruimtevaarder, een escape-pod lanceren, een alien neerschieten of terugkeren in de tijd. Klinkt goed.
Daarenboven beschik je over ruimtevaarders met verschillende karakters. De soldaat schiet zonder verpinken aliens af. De robot is immuun voor aliens maar is beperkt in zijn functies. De verkenner beweegt twee tegels in plaats van één. Opnieuw, het klink allemaal goed.
Maar de afwikkeling van al die acties is gortdroog. Je hebt geen kaartje nodig en ook geen dobbelsteenworp. Laget mengt een schaakpartij met tegelplaatsing. En laat het daarbij. Geen spanning, geen verrassing, geen avontuur. Het is noodzakelijk dat je gebeurtenissen in een spel weglaat en/of vereenvoudigt. Maar als je dat te veel doet, dan wordt je spel te saai.
Daar wringt het schoentje: Argo is voor mij te saai. Niet alleen voor mij. Van de twaalf spelers was er slechts één die een voldoende wilde toekennen. - Het spel beweert semi- coöperatief te zijn. Maar eigenlijk weegt de competitie door. Je moet echt alles op alles zetten om de aliens te doen winnen. Ik had na een aantal beurten medelijden met hen. Aliens zijn eigenlijk zielige panda’s die een beschermd reservaat nodig hebben. Er zit ook niks variatie in de aliens. Mooie sculpturen, dat wel.
- Lagets spelontwerpen hebben mij al in meerdere spellen teleurgesteld. Mare Nostrum heb ik zelfs in zijn herwerkte versie niet kunnen smaken. En Ad Astra zag er veel belovend uit maar het spel was zo uitgekookt dat er geen smaak in zat.
- Ik weet niet wat de inbreng van Faidutti hier in is, maar veel geholpen heeft het ook niet.
- Bon, ik wil die mensen niet afkraken, want ook zij zullen de beste bedoelingen hebben.
Ik ben zelf spelauteur en negatieve reviews, neem dat van mij aan, dat hakt er in. Ik wil alleen duidelijk maken waarom Argo zo’n teleurstelling was voor mij.
Het is aan u, lezer om mij gelijk of ongelijk te geven.
3. Koopadvies
Koop dit spel als jij…
- Liefhebber bent van uit- telspellen;
- Fan bent van Serge Laget;
- Adept bent van Bruno Faidutti.
Laat dit spel liggen als je …
- Avontuur zoekt;
- Spanning wenst;
- Een goede uitwerking van Aliens op tafel wil zetten.
4. Speloordeel
- Materiaal: 8/10
- Spelmotor: 4/10
- Handleiding: 9/10
- Spelplezier: 2/20
- TOTAAL: 46 %
Ik ben niet helemaal akkoord met de eerder negatieve feedback van Arno. Zelf heb ik de gelegenheid gehad om een eerste versie van het spel uit te proberen. Dit was inderdaad rampzalig. De uitgever heeft echter enorm veel tijd gestoken om het spelsysteem te verbeteren en daar is hij volgens mij wel in geslaagd. Waarschijnlijk ben ik ook positiever omdat de uitgever een persoonlijke vriend is.
Indien slechts 1 van de 12 proef- spelers hoogstens lauw kan lopen voor dit game, lijkt het me een gemiste kans. De background klinkt inderdaad goed maar klaarblijkelijk ontbreekt hier -bijna letterlijk- een spel element. Een dobbelsteen worp om variatie in te brengen is geen heiligschennis, maar dat blijkt de laatste tijd vaak wel zo beschouwd te worden. Mogelijk kan het met een her- werking nog iets opleveren, maar ik vrees dat het too little- too late zal blijken. Spijtig.
Hallo Fréderic,
Alvast bedankt voor je repliek en je openhartigheid.
Het is uiteraard niet omdat een auteur een spel aflevert dat mij niet bevalt, dat de uitgeverij daarom ook alleen maar “slechte” spellen zou leveren in mijn ogen. Het spreekt vanzelf dat ook eenzelfde auteur de ene keer wel bij mij scoort en de andere keer niet.
Maar in dit geval haalde ik de naam van de uitgeverij “Flatlined Games” aan omdat “flatlined” zo literair mooi voor de hand lag, dat ik het gebruikt heb. Het omschreef heel toepasselijk hoe het spel bij mij overkwam: zo gestroomlijnd dat voor mij alle fun er uit is.
Heel interessant is jou opmerking in verband met het redactiewerk van de uitgeverij. Hoe spellen er definitief uitzien en functioneren is maar in beperkte mate het werk van de auteur(s) zelf. Vanzelfsprekend is er de inbreng van de illustrator(s). Daarbij komt echter de niet te veronachtzamen impact van de uitgever(ij). Misschien wel de grootste van allemaal.
Niemand kan op de verpakking lezen hoe procentueel die verhoudingen liggen. Stel je voor. Dan krijg je spellendozen met op de zijkant tabellen zoals bij voedingswaren. Het zou wel klaarheid scheppen.
Het is een beetje zoals bij tv-sterren. Iedereen wil een handtekening van hen. Niemand van de regisseur.
In mijn spelbespreking heb ik gesproken alsof Laget de enige eindverantwoordelijke is en dat strookt dus niet volledig met de waarheid. Bedankt, Fréderic, om dit op te merken.
Misschien dat we bij gelegenheid dit spel nog eens een keer moeten spelen om jouw kijk op de zaak te bespreken. Jij vond duidelijk dat dit spel wel geslaagd.
Tot op zekere hoogte is dat voor mij ook zo. Ik kan niet zeggen dat er fouten in zitten, maar het levert mij onvoldoende spelplezier, ook al werken de setting en de illustraties als een magneet op mij. Voor mij weegt het element punten-vakken-beurten-uittellen-en-ik-weet-zeker-dat-ik-gewonnen-heb te zwaar door op mijn honger naar suspense waarmee ik blijf zitten.
Dit is een open spreekplaats, een arena voor meningen. Als die allemaal hetzelfde waren, dan hadden recensies geen bestaansreden. 🙂
Ik heb het gespeeld en vond het idee was goed, het spel verliep vlot, met duidelijke regels, maar ik bleef met een gevoel achter van ik mis iets. Jammer van dit spel maar ik zal het inderdaad nooit meer spelen.