Gegevens
- Minimum leeftijd: 15+
- Spelduur: 90-120 min
- 2-6 spelers
- Spelauteur : Hervé Lemaître
- Uitgeverij: Kolossal games
- Illustraties: Roland MacDonald
- Taal: Engels
- Jaar van eerste uitgave: 2019
Spaghetti-western al dente
Ik heb me al een paar keer mispakt aan een avonturenspel. Ik heb er een zwak voor omdat het spelen zijn die druipen van thema, voor mij heel belangrijk. Punten waarop die dingen falen: te lange spelduur, winnaar te dikwijls en te veel bepaald door geluk in de beginrondes en onduidelijke regels doordat het spelen zijn waarin veel situaties kunnen opduiken die niet altijd gedekt zijn.
Eén van mijn oudste en meeste dierbare liefhebberijen is slechts door weinigen uit het bordspellenwereldje gekend: paardrijden. Op mijn levenslijn zijn de bordspellen zelfs pas later opgedoken als vaste hobby. Om gedurende een kwart eeuw een hoofdplaats in te nemen. Maar sinds een half jaar ben ik toevallig terug begonnen met paardrijden. En zoals ik het liefst wil: buitenritten. In western style. Yep, op mijn kapstok hang een breedgerande hoed. Vermits we in Vlaanderen en niet in Texas zijn ontbeer ik echter een holster en een colt 45. In galop over een zandweg denderen tegen 60 km/u op een 400 kg levend bonkend wezen, dat is voor mij een onevenaarbare sensatie. Het is een samengaan van vertrouwen in je eigen kunnen en je rijdier. Paardrijden is een sportieve activiteit met drie impact-zones terwijl de meeste sporten er maar twee zones hebben: jezelf en je materiaal. Bij paardrijden is daar het derde en ronduit het belangrijkste: het paard zelf. Elk paard heeft zijn eigen karakter. En reageert anders naargelang de omstandigheden. Het is geen tweetaktmotor die je met wat gesleutel moerfijn kunt afstellen. Voor paardrijden heb je het lef nodig om jezelf toe te vertrouwen aan iets anders.
Mooi poëtisch geneuzel, edoch wat heeft dat met dit spel te maken. Nou, dit spel is ook zo’n beetje. Je moet je durven toevertrouwen aan het systeem. Je controleert niet alles. Je gaat op omstandigheden moeten inspelen die je niet onder controle hebt. Go with the flow. Of misschien toepasselijker: Ride with the wind.
Western Legends is een sandbox game, een term die zich niet zomaar laat vertalen. De term openwereld-spel komt nog het dichtst in de buurt. In dit spel ben je een legendarisch western figuur. Denk aan Billy the kid, Doc Holiday en Wyat Earp. Maar er zijn ook minder bekende goden zoals Annie Oakley, Y.R. Rowdy en Bass Reeves. De auteur heeft moeite gedaan om personages aan te brengen die niet blank en /of niet man zijn. In dat opzicht is het een spel van deze tijd.
Het doel is voor elke speler hetzelfde: zoveel mogelijk legendary points bemachtigen. Maar de wijze waarop kan je zelf kiezen. Ofwel ben je een brave hendrik die bandieten oppakt, goud delft en eerlijk cowboy-werk uitvoert. Ofwel zie jij jezelf liever op de Most Wanted dankzij criminele activiteiten, gaande van bankovervallen tot veediefstal of een bezoekje aan de plaatselijke bank. En, neen, die doek voor je mond is er niet als corona-maatregel.
Het opstellen van dit spel is een hele klus. Liefst 20 stappen moet je afwerken. Nu, ik heb veel liever een uitgebreide en volledige uitleg dan 4 blaadjes regels in de doos en 20 laadschermen op de computer-faq.
De beurt van een speler bestaat uit 3 fases: start, actie en einde beurt. Tijdens de startfase kies je ofwel pokerkaarten nemen, ofwel 10 dollar en 1 pokerkaart, ofwel 20 dollar. Drie opties, maar met die simpele werkwijze zet de auteur de spelers al voor een keuze.
Pokeren, het hoort bij het wilde westen en in dit spel. Confrontaties in het spel worden beslecht met het leggen van speelkaarten. Nu telt niet enkel de waarde van de kaart mee, maar elke kaart heeft ook een eigenschap die het spelverloop beïnvloedt. Reken maar, in dit spel wil je altijd genoeg kaarten op hand. Je kan ook daadwerkelijk pokeren in de saloon.
Tijdens de actiefase kan je 3 dingen doen en kiezen uit: een actie op locatie uitvoeren, een kaartactie gebruiken, vechten met een andere figuur in je vak.
Ik ga niet alle locatie-acties bespreken, maar die vormen de kern van spel. In de mijn kan je naar goud graven. Op de ranch kan je als cowboy bijklussen. In de bank kan je geld veiligstellen of een overval plegen.
De einde beurt-fase is een boekhoudkundige aangelegenheid die onder andere de telling van je Legendary points inhoudt.
De kaart is heel mooi. Het materiaal dik in orde. Alleen de plastic figuurtjes zijn grijs. Ik heb ze geschilderd en dat oogt al een pak beter, maar is niet echt nodig, want er zijn gekleurde voetjes. Wat voor mij dit spel aantrekkelijk maakt, is enerzijds de historische achtergrond van de personages en anderzijds de fictieve open wereld. De stadjes Darkrock en Red Falls zijn verzonnen maar ademen de sfeer van verse spaghettiwestern uit. Evenwel waarin dit avonturenspel slaagt waar andere veelal falen is het aspect spelersinteractie. Je gaat mekaar op de huid zitten. De bandido’s kunnen makkelijk Legendary points opstappelen en dan is het aan de mensen met een ster op hun hemd om daar een eind aan te maken. Iemand maar zo’n zijn gang laten gaan is geen goede optie in dit spel. En dat alleen al verdient een applausje.
Je hebt blijkbaar een Franse spelauteur nodig om een bijzonder geslaagd Western spel te maken. Ik was al jaren op zoek naar een goed wild west-spel en ik denk dat ik het gevonden heb.
Ik heb Great Western Trails gespeeld en dat is zeker niet slecht, maat dat blijft in wezen een euro-builder. Als ik de doos van Western Legends open dan snuif ik de geur op van cordiet, paardenzweet en goedkope whisky. Tijdens het weekend heb ik nog eens genoten van The Good, the Bad and the Ugly. Sergio Leone’s meesterwerk in symbiose met de muziek van Ennio Morricone. Voor wie mij een oetlul vindt, die film staat als 9de in de hitlijst van de International Moviedata Base en is daarmee de hoogst genoteerde western. Hij is gemaakt door Italianen en gefilmd in Spanje. De hoofdrolspelers waren wel Amerikaans. Clint Eastwood (the good) was de bekendste en Lee Van Cleef (the bad) doet ook nog een belletje rinkelen. Maar eigenlijk vind ik het boeiendste personage Tuco, gespeeld oor Eli Wallach. Een beetje klootzak, een beetje clown, een beetje slachtoffer, een beetje dader. Doe me een lol en kijk naar die film. Elke shot is een poster waard. Ik kan hem elke dag bekijken.
Deze spelbespreking bevoer wederom vele wateren. Dit is Speloordeel, we proberen hier iets anders te brengen dan de doorsnee-bespreking. We trachten hier het spel als maatschappelijk, cultureel en zelfs psychologisch fenomeen te kaderen. Iets dat verbonden is met veel en velen.
Koop dit spel als jij…
- Op zoekt bent naar een deugdelijk adventure-game in een open wereld;
- Van pokerkaarten houdt;
- Alle nummers van Ennio Morricone op je playlist hebt staan.
Laat dit spel liggen als je …
- Cowboy en indiaantje spelen iets voor kinderen vindt;
- Niet zo tuk bent op de onvoorspelbaarheid van een avonturenspel;
- Denkt dat Sergio Leone de oprichter is van Pizza Hut.
Speloordeel
- Materiaal: 8/10
- Spelmotor: 8/10
- Handleiding: 10/10
- Spelplezier: 16,5/20
- TOTAAL: 85 %